Гэта старонка не была вычытаная
АКТ ПЯТЫ
(Час — каля „ўсіх сьвятых“. Вечар. Цёмна. Глуха. Заводзіць вецер.)
ЗЬЯВА I
МАРЫЛЯ — ДАНІЛКА — ДЗЕЦІ
ДАНІЛКА
(увесь час выводзячы з перарывамі на сваёй скончанай іскрыпцы сумную мэлёдыю)
Мамка, уцякайма адгэтуль, ато ўжо і мне трудна вытрываць: так тут холадна, цёмна, страшна!
МАРЫЛЯ
(грэючыся з дзяцьмі каля вогнішча)
Як Сымон скажа, так і будзе, нічога я ў гэтым сваёй воляй парадзіць не магу.
ДАНІЛКА
Усё Сымон ды Сымон! Ці-ж без яго дык і абыйсьціся няможна. Я-ж нашто ў цябе?
МАРЫЛЯ
Нашто? Пішчэць толькі на йскрыпцы, ды і ўся з цябе тут рада і парада! Як цяпер во пішчыш ды пішчыш, хоць вушы затыкай.
ДАНІЛКА
А ўсё такі скажы, мамка, праўду: у гэтай іскрыпцы лепшы голас, як у тэй, што раней у мяне была?
МАРЫЛЯ
На тэй гудзеў, як авадзень, і на гэтай таксама выводзіш нейкае нешта паўтара людзкога. Знайшоў калі музыкай займацца! Жалоба па бацьку яшчэ не адышла, з Зоськай такое
