ЗОСЬКА
Што? на мяне торбы хочаце надзявяць! Га! А вы ведаеце, хто я такая? Ведаеце? Я каралеўна! Я — усяўладная пані гэтае зямлі ўсёй чыста! — гэтых загонаў, гэтых лугоў, гэтага лесу! Ха-ха-ха! А яны мяне ў торбы, як жабрачку, хочуць прыбраць! Я ў кароне, бачыце, хаджу. Сярпы мае сталёвыя дабро цэламу сьвету жнуць, а палотны мае шаўковыя цэлы сьвет адзяваюць, а яны ў торбы мяне хочуць прыбраць! Проч, бясстыднікі! (Зрывае торбы і кідае на вогнішча; сама апускаецца каля дзерава).
МАРЫЛЯ
Ня хочаш, і ня трэба! Не ў маёй ужо моцы з вамі вайну вясьці. А торбачка гэта хай астанецца тут: можа Сымону прыдасца.
СТАРАЦ
Што-ж, пані гаспадыня, — гатовы ўжо ўсе!
МАРЫЛЯ
Ужо, дзедка! Можам ісьці.
ДАНІЛКА
Уцякайма, дзедка, бо і я ўжо гатоў. А Зоська дагоніць нас: не чапайце толькі яе. Цяпер-жа можа запяем усе разам на адходнае.
СТАРАЦ
Сьвятую песьню хоць калі ня грэх запець.
МАРЫЛЯ
(да Зоські)
Зоська, як апомнішся, прыходзь з Сымонам да нас! (СТАРАЦ ідзе наперад, за ім — МАРЫЛЯ з ДЗЯЦЬМІ па бакох, а за МАРЫЛЯЙ — ДАНІЛКА. Усе пяюць „Лазара“, — ДАНІЛКА іграе; нейкую мінуту іх песьня чуваць за сцэнай, пасьля паволі замірае).
