— Дазвольце пацікавіцца, — спытаў ён пасля невялікага маўчання: — каму прызначаецца гэты прыгожанькі шаль?
Марфа Цімафееўна хутка зірнула на яго.
— А таму прызначаецца — адказала яна: — хто, ніколі не пляткарыць, не хітруе і не выдумляе, калі толькі ёсць на свеце такі чалавек. Федзю я ведаю добра; ён толькі тым і вінаваты, што песціў сваю жонку. Ну, ды і жаніўся ён па каханню, а з гэтых каханых шлюбаў нічога слушнага ніколі не выходзіць, — дадала бабуля, скосу зірнуўшы на Мар‘ю Дзімітраўну і падымаючыся. — А ты цяпер, мой пане, на кім хочаш зубкі астры, хоць на мне; я пайду, перашкаджаць не буду. — І Марфа Цімафееўна пайшла.
— Вось яна заўжды так, — праказала Мар‘я Дзімітраўна, праводзіўшы сваю цётку вачыма: — заўжды!
— Гады іхнія! Што рабіць-с! — заўважыў Гедэонаўскі. — Вось яны выказваюцца: хто не хітруе. Так, хто цяпер не хітруе? — век ужо такі. — Адзін мой прыяцель, вельмі паважны і, скажу вам, не малога чына чалавек, часта гаварыў: што цяпер, бач, курыца і тая з хітрыкамі да зярна падыходзіць: усё стараецца, як-бы з боку падыйсці. А як пагляджу я на вас, мая пані, характар-жа ў вас сапраўды анельскі, дазвольце-ж мне вашу беласнежную ручку.
Мар‘я Дзімітраўна слаба ўсміхнулася і працягнула Гедэонаўскаму сваю пульхную руку з аддзеленым пятым пальчыкам. Ён прыклаўся да яе губамі, а яна падсунула да яго сваё крэсла і, злёгку нагнуўшыся, спытала ўпоўголаса:
— Так вы бачылі яго? Сапраўды ён — нішто, здаровы, вясёлы?
