— Вы ў яго незакаханы?
— Не. Ды хіба гэта трэба?
— Як?
— Маме ён падабаецца, — прадоўжвала Ліза: — і ён добры; я нічога супроць яго не маю.
— Аднак, вы раздумваеце?
— Так… І можа быць, — вы, вашы словы гэтаму прычына. Памятайце, што вы трэцяга дня гаварылі? Але гэта слабасць…
— О, дзіцё маё! — раптам усклікнуў Лаўрэцкі — і голас яго задрыжэў: — не мудруйце, не называйце слабасцю крык вашага сэрца, якое не хоча аддацца без кахання. Не бярыце на сябе такой страшнай адказнасці перад тым чалавекам, якога вы не кахаеце і якому хочаце належаць…
— Я слухаюся, я нічога не бяру на сябе, — сказала была Ліза…
— Слухайцеся вашага сэрца; яно адно вам скажа праўду, — перапыніў яе Лаўрэцкі. Дасведчанне, развага — усё гэта прах і мары! Не адбірайце ў сябе лепшага, адзінага шчасця на зямлі.
— Ці вы гэта кажаце, Фёдар Іваныч? Вы самі жаніліся па каханню — і ці былі вы шчаслівыя?
Лаўрэцкі ўсплёснуў рукамі.
— Ах, не кажыце пра мяне! Вы і зразумець не можаце ўсяго таго, што малады, наіўны, дрэнна выхаваны хлапчук можа палічыць за каханне!.. Ды і нарэшце, навошта хлусіць на сябе? Я зараз вам гаварыў, што я не ведаў шчасця… не! я быў шчаслівы!
— Мне здаецца, Фёдар Іваныч, — сказала ціхім голасам Ліза (калі яна не згаджалася з сваім субяседнікам, яна заўсёды гаварыла ціхім голасам; да таго-ж, яна адчувала вялікае хваляванне): — шчасце на зямлі залежыць ад нас…
— Ад нас, ад нас, паверце мне (ён схапіў яе
