СЫМОН
Я і ня думаю з сваёй сілай у цемнякі ці разбойнікі пайсьці.
СТАРАЦ
Не кажу табе гэтага, сынку мой, але моладасьць сваё права мае. Я сам быў маладым!
МАРЫЛЯ
Нічога яму, дзедка, не ўгаворыш. Не такой падатлівай натуры ён у мяне ўдаўся. Хоць галавой наложыць, а свайго мусіць дапяць.
ДАНІЛКА
Сымонка, ты па мне пайшоў: і я хоць галавой налажу, а скрыпачку такі зраблю сабе новую!
СЫМОН
Які я ўжо ўдаўся, такі і буду, а свайго ў крыўду не папушчу, хоць-бы там сьвет да гары нагамі перакуліўся. Бяда — часу няма болей гаварыць аб гэтым. Пайду, можа тату сустрэ — ну. Карціць мяне даведацца, што там яму ў дварэ сказалі.
ЗЬЯВА III
МАРЫЛЯ — ДАНІЛКА — СТАРАЦ
СТАРАЦ
Ох, маці, маці! Высака твой сынок падымацца хоча, але каб нізка часам не зваліўся.
МАРЫЛЯ
Цяжанька мне з ім якую радачку даць. Змалку дзён такі: як толькі нарадзіўся, дык і то сябе паказаў — грудзей ня прыняў, так, без малака, качаўся. Я тады ў двор за мамку засталася.
СТАРАЦ
Гартаўнейшы і вышаў ён затое. А ў дварэ, кажуць перамены цяпер вялікія пайшлі.
МАРЫЛЯ
Але, дзедка, — перамены. Як вярнуўся малады паніч недзе з далёкага краю, з навук, дык усё пайшло ўверх дном —
