ПАЎЛІНКА
(сьмяючыся)
А там ізноў фырр!..
ЯКІМ
Ох, каб гэтак усё жыцьцё і кожную мінутку.
ПАЎЛІНКА
Ого! Разласаваўся!.. Аскому нагоніш, пакуль ахвоту спагоніш. (Прыслухаўшыся). Ой, недзе туркоча! ці ня едуць толькі нашы з торгу!
ЯКІМ
(прыслухаўшыся)
Такі-ж нехта едзе!
ПАЎЛІНКА
(сумна)
Значыцца, Якімка, трэба ўжо табе рабіць фырр!
ЯКІМ
(устаючы з уздохам)
Нічога не парадзіш — трэба!.. ОЙ, гэтыя бацькі! І чаму гэта ня родзяцца на сьвет дочкі без бацькоў!..
ПАЎЛІНКА
(устаючы)
Ах, чуць не забылася. Ці прынёс мне тое, што абяцаўся?
ЯКІМ
А як-жа, прынёс, маё ты золатца. (Дастае з кішэні фотографію і аддае ПАЎЛІНЦЫ).
ПАЎЛІНКА
Вот так добра! Заместа аднаго, маю ўжо двух: аднаго, што сам ходзіць да дзяўчат і рукам волю дае, а другога, што трэба насіць за… пазухай. (Сьмяецца).
ЯКІМ
Ах ты, зязюлька мая ненаглядная!
