Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 3.pdf/209

АЛЬЖБЕТА

(кладучы пакупкі на куфар і, разьдзяваючыся, да Сьцяпана)

Не сьмяшы ты людзей. Калі падпіў, дык ляж спаць!

СЬЦЯПАН

Маўчы, баба!.. Ты, каханенькая, родненькая, нічога не разьбіраеш… Валасы доўгія, а розум кароткі. (Прыпявае)

Ой, там на гарэ
Мужык жонкай арэ,
А другая падбягае:
„Запражы-ж ты мяне“.

(Хоча абняць АЛЬЖБЕТУ)

АЛЬЖБЕТА

(адпіргнуўшы)

Ах ты гнілая качарэжка! Яшчэ можа табе чаго захочацца?..

СЬЦЯПАН

(выкручваючы нагамі)

Дзед боб малаціў,
Баба падсявала…

ПАЎЛІНКА

Тата! Ды кіньце ўжо!.. Ось лепей разьдзявайцеся ды можа чаго зьясьцё.

СЬЦЯПАН

А можа гэта і добра, каханенькая, родненькая... Каб так кіслай ды гарачай капусты. (Скідае вопратку і кладзе на куфар).

Скіну бурку, скіну боты
Дый надзену лапці;
Кожны дурань ці разумны —
Пан у сваёй хаце.

(Садзіцца за стол).

ПАЎЛІНКА

(кінуўшы шыцьцё на ложак, да Альжбеты)

Мамка, дастаньце з куфра настольнік, а я прынясу вам зьесьці. (Выходзіць).