краёў да мяне прыбывае, дарагія падаркі прыносіць: гарачае сэрца, задумную душу, бязьмежнае мілаваньне!
МАРЫЛЯ
Што з табою, Зоська?.. Зосечка!..
(Уваходзіць ПАНІЧ)
ЗЬЯВА VI
МАРЫЛЯ — ЗОСЬКА — ПАНІЧ
ЗОСЬКА
Паніч, панічок к нам прышоў!
ПАНІЧ
(пакручваючы палачкай)
Ці Сымон дома?
МАРЫЛЯ
Дома, панічок! Ён толькі недзе вышаў; зараз вернецца.
ЗОСЬКА
Садзецеся, панічок. Я… мы так рады, што ты… вы прышлі, так рады… Садзецеся.
ПАНІЧ
Не ўважай, Зоська, маю час і пастаяць. (Пауза). Што гэты Сымон ваш думае? Чаму ён ня выносіцца адгэтуль і вам не дае якога-небудзь прыстанішча?
ЗОСЬКА
Мы скора, панічок, выедзем. Ня гневайцеся!
МАРЫЛЯ
Вельмі ён заеўся; я — маці яго — і то не магу нічога зрабіць з ім. Бяда, панічок, з дзяцьмі, бяда!
ЗОСЬКА
Сымону жаль па тату адойдзе, і мы пойдзем. Ня будзем тут векаваць і дакучаць панічу. Пэўна, што ня будзем.
ПАНІЧ
Праз бацькава і яго ўпорства хату толькі напрасна прышлося раскідаць.
