песьню буду пяяць набалелага сэрца і расплаканай душы! Пайду к яму ў вяночку гэтым. (Прымярае). Але! Як у кароне, зьяўлюся к яму і зьвешу галаву сваю гаротную на грудзі яго лебядзіныя. (Чуваць шорах). Што гэта? Нехта йдзе! Данілка, гэта ты? Божа! Як страшна! Такі-ж нехта прыбліжаецца! {{smaller|(Прытуляецца к дзераву).
ЗЬЯВА VI
ЗОСЬКА — НЕЗНАЁМЫ
НЕЗНАЁМЫ
(з вехай у руках)
Ня пужайся, сястра мая! Я свой чалавек, хоць і прыходжу ня званы, ня сланы.
ЗОСЬКА
(перапужаная)
Хто ты?.. Хто вы?..
НЕЗНАЁМЫ
Хто я? А ўжо-ж чалавек! А што болей трэба ведаць, калі толькі ня гэта?
ЗОСЬКА
Я тут адна!.. нікога нямашака дома. Дык чаго-ж вам трэба?.. Можа начаваць? Але, як бачыце, у нас няма як…
НЕЗНАЁМЫ
Мне нічога ня трэба, сястра мая/ Я ня з тых, што толькі прыходзяць, каб што ўзяць, а з тых, што з сабою нешта добрае прыносяць.
ЗОСЬКА
Але калі я вас баюся, чалавеча! Вы нейкі такі дзіўны!
НЕЗНАЁМЫ
Ня бойся, сястра! Я ліст адарваны з таго самага дзерава, што і вы, што і многія мільёны падобных. Вецер свабодны прынёс мяне сюды, на вашую руіну. Хацеў-бы з табой і з братам тваім аб важных справах пагаманіць.
