V.
Ej, wy, rodnyje niwy! ej, ty bor hutarliwy!
Ej wy, ŭbohije rodnyje wioski!
Was da samaj mahiły lubić treba što siły,
Z wami hetak pryhoży świet boski!
Na što skarby čużyje, kali doma takije
Ŭwakruh z našym żyćciom zihaciacca?
Tolki treba umieci złoje ŭsio adaleci,
Tolki treba biadzie nie dawacca.
Pracaj ščyraj i znańniem horu sprawim skanańnie;
Praŭdaj lohka niepraŭdu zmahaci,
I na wuzkich na honiach pry swajich wałach, koniach,
Oj, šmat można čaho dakazaci!
I ty, brat śloznawoki, što ŭ świet rwiešsia daloki,
Waźmi tolki kruhom ahlanisia!
Ci-ż nie praŭda, jak sonce, što my ŭ našej staronce
Z usim niejak zraślisia, zżylisia?
Puch śnieżany zimoju, ščebiet ptušak wiasnoju,
Letam pola krasa, šum ihrušy;
Ŭ wosień śpiełaja ŭroda i šnurkoŭ, i harodaŭ,
Heta ŭsio tolki kamnia nia uzruše.
VI.
Preć Januk piechatoju, — swoj kut nie zaharoju;
Serce bjecca, jak wyskačyć choče.
Wot i wioska, wot brama, stajić chatka tak sama!
Wot ŭwyjšoŭ, «pachwalony» barmoče.
K jamu zaraz u chacie: «čaho chočeš, moj bracie?
«Jak widać, musić ty zabłudziŭsia».
Janka hlanuŭ, aż mleje, pytać śmieje, nia śmieje:
«Ludcy dobryje, ja tut radziŭsia!
«Tut maja… naša chatka, tut maje — baćka, matka,
«Maja maładość tut upływała».
A jamu znoŭ znienacka: «na tym świecie twoj baćka,
«Ŭtrymać chatku sił matce nie stała.
